TCB: taking care of bussiness

Na 4 dagen eenzame opsluiting in het "music - sci/fi experience museum" in Seattle (geschiedenis van Gibson, Fender, Gretsch, .., Jimmy Hendrickx, opnamestudio's, instrumenten inclusief uitleg, het ontstaan van grunge, geschiedenis van science fiction, Battlestar Gallactica exhibit, ..) zijn we met een verwachtvol hart vertrokken naar Memphis, Tennessee. 4u vliegen, een taxirit en een crappy hotel later waren we in thé very heart of Soulsville USA. 

Nu moet ik nog wel even wat details geven over dat crappy hotel (Super 8 East Memphis, mooi voorbij rijden als je hier ooit bent) bleek een hotel/motel/oord van verderf te zijn. Alle elementen waren er: zeer dunne muren, een kamer waar Mr.Proper een neurotische aanval zou krijgen, een buur die een telefooncentrale op zichzelf was van 1 AM tot 7AM, schaars geklede vrouwen, moet ik nog doorgaan? Via Tripadvisor zijn we de volgende dag uitgekomen bij Rodeway Inn, niet zo ver van Beale Street of het epicentrum van Memphis. Voor 20 bucks meer hebben we een kamer waar je 30 seconden nodig hebt om van begin naar eind te lopen en waar -thank god- Mr.Proper regelmatig op bezoek komt. 

De eerste dag hebben we even onze mini jetlag (het is hier 2u later) en de kortste nachtslaap ooit moeten verwerken. We zijn nog even de auto ingesprongen voor een autosafari, maar wat is dit wederom een enorm verschil met wat we totnutoe gezien hebben. Als je de term 'gritty' kent, dan is dit zeker van toepassing op Memphis. Verpauperde buurten, huizen met ijzeren omheining, scholen die je verkeerd interpreteert als gevangenissen en de echte neighbourhood watch. Een bijkomend verschijnsel is dat we daardoor een duurdere autoverzekering moeten nemen omdat blijkt dat maar liefst 70% hier zonder verzekering rondrijdt. Weetje: Vitaya-kijkers kennen Memphis van de 'eerste 48u', waar er telkens een moord opgelost wordt. Spanning verzekerd.

Daartegenover staat de rijke muziekgeschiedenis van de streek: Sun Studio's waar Johnny Cash, Roy Orbison, Jerry Lee Lewis, Howlin' Wolf…,  vele nummers hebben opgenomen. De meesten kennen deze studio van de beruchtste vetkuif ter wereld.  Als jonge gast is Elvis blijven 'zagen' tot ie een jamsessie aangeboden kreeg door Sam Philips, de eigenaar. Maar die zag niets in deze hillbillyboy. Op het einde van de sessie werd Elvis zo zenuwachtig dat hij spontaan met de welbekende heupen begon te zwieren en een versnelde 'That's allright' begon te zingen. De rest is geschiedenis…2de weetje: op een avond waren Jerry Lee Lewis, Johnny Cash, Elvis en Carl Perkins  allen tezamen in de Sun studio. Ze hebben samen gejamd en deze jamsessie is pas in 2003 uitgegeven omdat Elvis reeds bij RCA geboekt stond. Luister zeker es naar wat The Million Dollar Quartet die avond heeft voortgebracht.

Amper een paar km van de Sun Studio's was het walhalla van de zwarte soul-muziek gevestigd; Stax Records. Zelfs op de parking word je al getrakteerd op een vettige Al Green-beat. Samen met Booker T & thé MG's stampte Jim Stewart (samen met zijn zus) een platenlabel uit de grond. Of je nu blank of zwart was, het moment dat je door de deur van Stax stapte, was kleur geen 'issue' meer, wél hun 'sound'!  Stax heeft fantastische artiesten aan de wereld voorgesteld: the Staple Singers, Sam & Dave, Rufus Thomas, Booker T & MG's, Carla Thomas en -mijn persoonlijke held- Otis Redding. 

Aan deze belangrijke mengelmoes van muziek en ideeën  kwam er na 4 april 1968 een einde. Weer enkele km's verder kreeg Martin Luther King een paar kogels door het lijf, net voor de deur van het Lorraine Motel. Daarna veranderde alles. Anno 2010 is er heel wat verbeterd, maar als je door de buurten in Memphis rijdt, zie je dat er nog steeds zware problemen zijn..

Diezelfde dag zijn we - nog steeds in een muzikale roes- naar de Gibson fabriek getrokken (kenners: daar maken ze de hollow- en de semi-hollow-guitars -> ES types).  Buiten 1 machine wordt alles met de hand bewerkt en duurt het een maand om 1 gitaar te maken. Daar hangt natuurlijk ook een prijskaartje aan vast: de gitaren rangeren hier van 2000 tot 5000 dollar…

's Avonds was het tijd voor thé real deal. Rum Boogie Café op Beale Street was onze eerste stop en - hoewel het allemaal bleekscheten waren- was de muziek zeer te pruimen. We zijn erna een ander café ingevlogen en hier werden we getrakteerd op nog 'vettigere' blues. Ze zeggen dat zwarten meer gevoel in hun instrument/muziek stoppen en dit was het schoolvoorbeeld. Het lijkt wel alsof die mannen met hun instrument uit de baarmoeder komen.. straf.

Na Graceland bleef er maar 1 'nadruk' achter : Elvis had geen smaak. (wim zegt: mwa, ik vond van wel, a boy's dream!!)

Flashy zetels en muren werden afgewisseld met groene tapijten op de grond én op het plafond.. Een kamer vol spiegels en knalgeel en - blauw, geen idee wat die man dacht bij het inrichten van zijn huis.. Elvis was ook een gever.. hij gaf regelmatig zijn auto's weg, gaf geld aan mensen die hun schulden niet konden afbetalen en gaf, gaf en gaf. Dat willen ze je hier echt wel inprinten. Ik denk dat ie ook wel veel gaf aan veel vrouwen :-)  Ik blijf desalniettemin serieus op mijn honger zitten. We krijgen een verhaal te horen van een man die net niet heilig verklaard wordt, maar er zijn zovele zaken die weggemoffeld worden: zijn verslaving aan medicatie, de rol van de Colonel (manager die eigenlijk uit Breda NL gevlucht was en mede verantwoordelijk is voor Elvis zijn verslaving), zijn scheiding met Priscilla Ann, hoe uitsporig de (media-)aandacht wel niet was.. Je hebt snel door dat als je aan Elvis komt, je aan de essentie raakt van een Amerikaan… Geen kwaad woord over de King of Rock 'n Roll dus. Toen we aan de inkom 35 dollar moesten betalen PER persoon en wij da veel vonden zei de bomma achter de kassa:" Well baby, that's Elvis" .. Wij wisten genoeg ;-)

Na Memphis stond de stad van de cowboyboots, honkytonk, hillbillies en countrymuziek op the schedule. Maar gezien bluegrass en country niet echt ons ding was, bleef onze muzikale belevenis bij de obligate honkytonk-bar waar cowboyboots een vereiste waren om binnen te mogen. Wat wel de moeite was, was dat we even in de huid van Johnny Cash en June Carter konden kruipen.. Hun huis in Hendersonville, zo'n 30 min. van Nashville, is in 2003 verkocht aan éne van de Beegees.  June en Johnny zijn beide gestorven in 2003.. Johnny stierf amper 4 maand na June.. Aniewayy, het huis is 2 weken voor Barry Gibb erin trok totaal afgebrand.. Je ziet enkel nog wat ruïnes en een prachtig uitzicht op het meer. Het leven was hier goed, zeker als Roy Orbison ook nog eens je buur was (no joke!!)  Even verder liggen June en Johnny naast elkaar op het kerkhof, met familieleden en co... Als je meer wil weten over het verhaal van Johnny en June moet zeker eens de DVD 'I Walk the Line' van ons lenen :-) 

Om onze laatste dagen nog te vullen hier in de JOE es OF EEI (moat) zijn we nog naar de Country Hall of Fame geweest.. Geen spek voor onze bek, teveel redneck-hillbilly-getrek.. Jihaaw en farmerboys.. Gevlucht uit pikey-town zijn we s avonds dan toch nog op een concertje beland: Kyle Andrews en de Kopecky Family band @ the Cannery Row in Nashville.  Weer stuk voor stuk beestig goeie muzikanten, amai mn botten.. Zet die gasten in België op podium en die winnen met hun vingers  in hun neus Humo's Rock Rally, man man.. Wat kunnen wij nog veel leren.. Da's toch nog een ander niveau dan in België ze.... Check ZEKER die Kopecky Family eens.. 

Oh ja.. en dan de reden waarom we in de eerste plaats naar Nashville zijn gekomen.. Niet voor de 4343 muziekwinkels, niet voor de rednecks, niet voor de museums maar voor een concert van Nick Cave en zijn disciples "The Bad Seeds" aka GRINDERMAN te bewonderen.. en inderdaad.. het was effectief "bewonderen"... We waren wel op de hoogte van zijn intense concerten maar man, wat een energie.. en wat zien de Bad Seeds er inderdaad BAAAAAAAD uit!  

En toen was het gedaan... na 2 maand en 22 dagen on the road te zijn geweest, veeeeel te hebben gezien, veeeel te hebben gedaan..en vooral voor ne lege portemonnee hebben gezorgd, was / is het tijd om huiswaarts te keren.. Maar dat gebeurt dus blijkbaar niet zonder trek of stoot (of hoe zeggen ze dat?).  Normaalgezien zouden we NU in 't vliegtuig vanuit Chicago naar Brussel hebben gezeten maar één of andere storm (lees: tornado, regen, stress en pis) zitten we nu vast in de vlieghaven..... IN CHICAGO!! en er is geen vlucht meer naar huis vandaag!  Dus blijven we ne nacht extra ... Niks aan te doen.. Radisson; here we come!

DE ALLER ALLER LAATSTE FOTO'S STEKEN IN DEZE LINK! 

schol!

Marina en Ronny

AKA

Wim en Lot (of lievergezegd: lot en wim)

back to Seattle!! go go gooooooo!!

Ola enchilada's, hier zijn we weer.. nu met slechter weer, maar we zijn er weer!
Alright, na Red Bluff zijn we naar Redding (nog in California) gereden.  Buiten de "scenery" langs  Highway (nr. 5) was er niet veel te zien.  Eigenlijk was er NIKS te zien buiten wat 'corn dogs en cheeseburgers' van de Chevron.  Dat tegenover Yosemite en de rest van California is dit wel nen tegenvaller.  Maar onder het motto "de zon kan niet altijd schijnen" zetten we onze tocht verder richting Humboldt en Eureka.  Eigenlijk zijn dit 2 pure hippie-stadjes; best grappig om te zien dat 99% van de bevolking er zo stoned als een garnaal rondlopen. Misschien zijn het wel garnalen gevlucht uit de Pacific Ocean, wie weet.... gemuteerd in mensen.....
Humboldt is ook de ENIGSTE plaats in de US of A waar ik iets gratis gekregen heb in ne winkel: ne frisbee!  :-)  Een winkel (uitgebaat door nen overjaarse hippie) die enkel Frisbee's verkocht.  Hoe idealistisch kan je zijn.  Toen ik er ne frisbee wilde kopen - om toch maar iets om handen te hebben - zei die gewoon: "yeah, you can have it, no worries, just enjoy, peace man!".  Cool..
Verder door naar Crescent City (aan de westkust) zijn we - voor de eerste keer in onze USA carriëre - bij een Mexicaans restaurant gestopt.  Goei materiaal, lekker... alhoewel onze 'derrière' daar anders over dacht 's anderendaags ;-)  Meer dan de lokale prot was er dus weer niet te beleven.. Wat mis ik toch de fijne concertjes in den Trix of in den AB op zulke momenten..
Het weer begon weer van zijn oren te maken (wind, regen, kou tenen, enz) dus dachten we terug het binnenland in te vluchten; weg van de coastal winds.. (letterlijk en figuurlijk na ons bezoek aan dat Mexicaans restaurant) richting Eugene.
En WEER waren ze daar: de garnalen!!! Nog nooit heb ik zoveel meurge hippies bijeen gezien, zelf niet op de Groenplaats!  En geen politie te bespeuren.. De zaterdagmarkt daar was dan wel weer plezant om te zien: verschillende eetkraampkes, een covergroepke met ne Chinees op de basgitaar en precies ne Arendonkse boer van de Akkerstraat op de gitaar.  Straf, effe dacht ik weer terug aan Arendonk.. Maar dat was maar enkele seconden, de hippies leidde de aandacht af :-)  Ook de combinatie met de verkleedde mensen o.w.v. Halloween maakte Eugene een raar maar interessant Stadje.  Gedrochten alom.. Aangezien Halloween hier 2 dagen wordt gevierd kwamen we de 2de dag aan in Salem.  Met de horrorfilm salems lot in ons achterhoofd reden we in blijde (horror)verwachting het stadje binnen.  Buiten wat uitgeholde pompoenen....weer niks te zien.  Laten we naar Portland verder rijden, hopelijk is daar het weer en de omgeving wat aangenamer.  En JAAAAA, we hadden sjans.  Wat een mooie stad!  Een veel vintage 2de hands winkels.. Nog meer botten voor Lot !  :-) hehe.. We zijn er ook naar de kapper geweest en hebben ons alle2 nen nieve coupe laten aanmeten..en het was nodig want we hadden alle2 precies een dooi rat op onze kop staan..  Allez, ikke (wim) dan toch.. Geen slecht woord over Lot haar haar ... 1 blauw oog is meer dan genoeg ;-))  Na enkele dagen kwam trouwens de zon er terug door, niet te doen!!  Wat is het leven toch mooier als de zon schijnt, een wereld van verschil zouden die van Vermaelens project zeggen.  Ook een - voor mij onbekend - fenomeen dat hier zeer "aux serieux" wordt genomen is karaoke.  In de éne zaal kwamen 4 beginnende bands optreden, in't kaffee werd de karaoketafel opgengedraaid.  Het begrip: "effe cool liggen doen met andermans muziek" en dat dan "proberen na te zingen" was voor mij onbegrijpelijk.  Maar it's all about havin' fun zeiden verschillende mensen tegen mij..en daar hebben ze zeker en vast gelijk in.  Knopke op nul en effe lekker dwaas doen.. Ik ben van armoede maar in de jägermeister gevlogen met ne MEGA kater tot gevolg 's anderendaags.. Wauw, Cheweldich, zou Eddy Wally zeggen.. Aangezien het nog goei weer was zijn we dan maar gaan chillen aan ne lokale vijver in 't centrum van Portland.  Vol eenden, ganzen, vogels en katers, inclusief de mijne, miaawkes!
Het weer ging slechter worden in Poertland dus zijn we nu terug richting de zee getrokken, zonder resultaat; het stormt hier en we zijn zelfs in een Motel gaan schuilen.  Niet alleen voor het rotweer maar ook omdat onze rug het aan't begeven is.  Twee maanden op een dun matraske slapen in de bus heeft tot resultaat dat we nu gelijk 2 'aauw peejkes' hier rondzwalpen.  Een goei bed ... Aaaaaahhhhh! Zalig!  Morgen rijden 2 dagen vroeger dan gepland terug naar Grayland om onze camper terug te brengen en vluchten we naar Seattle!  Met een geweldig goei muziekske op den achtergrond lijkt dit ons een goei beslissing.  Wat kan het leven toch plezant zijn, ondanks het slechte weer en de grillen en grollen van den menscheid!    w.w. XX!

de foto's nog eens in't geheel: HIER!

Let the fall begin

Ergens hoopten we dat we het grauwgrijze weer van België konden vermijden, maar niets is minder waar in jeansland.. de laatste dagen zijn we getrakteerd op een weer-gala gaande van miezerige mist met natte vlagen tot de bijna-tot-hurricane-groeiende storm.. En dat met een bus van 10feet high. Maar nu lijkt het weer te beteren (don't jinx it, aargh!).

Santa Cruz zijn we uitgevlucht wegens teveel nattigheid, het nabije Felton bleek wat beter te zijn (in de bossen). Daar konden we even herbronnen en onze neanderthalische mensch trakteren op een oerkampvuurtje. San zorgde voor de delicatessen en wij waren vooral blij dat wij niet gebukt in de bus onze kost moesten klaarmaken. Daarna stond San Francisco op de planning.. et quel difference! ; underground buurtjes, kleurige maisonnekes en een toeristisch centrum dat je na een uur moet ontvluchten..(blijkt een altijd geldende wetmatigheid voor elke (Amerikaanse) stad...) Maar daarbuiten is het echt een aanrader: je hebt een strand, je hebt natuur (Golden Gate Bridge oversteken), je hebt de architectuur en de gezelligheid van de flauwe pint en de mini kaasschotel. (tja, we blijven Belgen hé).

Wegens gegrift in ons aangeboren Amerikaanse geweten, stond 'toughest of them all' Alcatraz prison op de planning. Voor diegenen met een rijke fantasie is het niet moeilijk om je even de met syfilis besmette Al Capone te wanen in de donkere ijzeren gangen.. Het is een must-see.. Maar ik zeg er ook tegelijkertijd bij dat het zeer goed is dat er nu een applicatie bestaat waarmee je toeristas kan deleten op je vakantiefoto's. Essentieel omdat er altijd wel een of andere 'persoon' in je perfecte cadrage van San Francisco Skyline gaat staan.. grrrRRggrr!

'Los Trios' hebben dan nog een memorabele stopover gepleegd in San Rafael (boven SF), maar meer daarover in de iets intiemere gesprekken :-) (nee, wij zijn niet naar een nudistencamping gegaan :-)

Donderdag moesten we onze derde musketier afzetten aan SF Airport, we hebben gemakkelijkerwijs geslapen op 2km van de vluchthaven om onze San in vogelvlucht richting thuishaven te brengen. Ergens in de nacht heeft San nog wel een blauwe bil opgelopen, maar -once again- dat is voor de zatte gesprekken na 12u 's nachts :-) (nee, het is niet wat u denkt)

Voor ons was het even wennen (waar blijft dat geschater van de bovenste matras?! :-), maar de gps werd al snel ingetikt richting Yosemite National Park, we snakten beide naar een streep echte natuur. Maar tijdens het weekend troepen alle Americanos (en bussen vol Chinezen) samen in national parks.. Maar het is en blijft een pareltje; ook met de wattendikke mist, de hotdogvoorzienende voorzieningen en teveel peoples.. We zijn aangesloten bij een Bear-Ranger-Program en man wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben.. Naast schedels van de grizzlie, zwarte beer, kodiak (2x zo groot als de grizzlie), bear-poo en vele verhalen over de evolutie in het denken/werken over/met beren, hebben we onze passie voor deze dieren wederom aangewakkerd vanwege hun intelligente en grappige mannier van aanpassen.. De 2de dag leek iedereen te blijten in de hemel en zijn we autogewijs verder getrokken naar Folsom.

Folsom hoeft voor velen geen uitleg.. alleen een gitaarrifje met daarover de zware stem vol levenswijsheid van ... Johnny Cash; Far from Folsom Prison, That's where I want to stay, And I'd let that lonesome whistle, Blow my Blues away.

Het museum bleek een beetje teleurstellend, maar de inmates die de parking aan het opkuisen waren, maakten de 'need for speed' meer dan goed. Zelfs met een ongewassen haarkop, mannelijke Dickies-broek en DecathlonFrakske vonden ze 't nog de moeite waard om naar me te fluiten.. zelfs als je vent ernaast loopt.

Nu zitten we in Red Bluff.. En forgive me, daarover heb ik geen reet te vertellen, alleen dat het damn-good deed dat we alle2 noges goed ruiken en onze kleertjes konden wassen. Voor de rest veel vogels man, vooral ospreys, falcons en stellers jay!

Morgen Redding en dan floopsiewoopsie terug naar de kust!

ps: een warm hart voor jullie allemaal tijdens de eerste koude winterdagen (héhé) :-)

Much love for Y'all!

to the sea!

Na Las Vegas (en een hele tijd in 't binnenland te hebben gereden) zijn we richting kust gevlamd.. Da was nodig.. Niet alleen voor de broeiende hitte (37 graden!) maar ook om onze "good friend" San op te halen.  Die kwam de 4de oktober aan in Los Angeles en ging/gaat ons 18 dagen vergezellen.  Met 2 vrouwen in de bus.. als da maar goed afloopt.  Tot nu toe (t is nu de 16de..) leef ik nog, alhoewel dat ik wel snak naar wat ventenhumor.. ;-)  Maarrrrrr.. alles loopt vlotjes, we hebben elkander nog niet afgemot en er zijn nog geen gewonden gevallen.. hehe.. De 2 vrouwen zijn nu trouwens op ne whale-watching tour...wat mij de mogelijkheid geeft om eens nen blog te schrijven. Binnen een uurke komen ze terug aan dus op een uur moet ik wel wa kunnen typen zeker?   De foto's van de laatste dagen komen er aan.. maar da's Lot hare côté...

Dus.... Los Angeles.. in 2 woorden: "vreselijk verkeer".  Hoe dat da allemaal toch blijkt te werken snap ik niet.. Dan is Antwerpen toch maar een dorpke zè..  16-baansvakken is daar de norm.. Sjans da we ne GPS gekocht hebben want we hadden het anders niet overleefd.. ook onze relatie niet :-) hehe..

Huntington Beach en Hollywood vond ik dan weer wel heel cool.. In Hollywood hebben we de Steven Aquilaira opgebeld (iemand da we kennen via Hanna), woont in Pomona en komt van San Diego.. Coole gast, we zijn er een pint  mee gaan drinken in een caffee waar ne rodeo-stier stond en hebben daar voor 8 dollar ne (neppe) Stella gedronken.  We wilde lot nog op de rodeo stier zetten maar ze deed het niet.. doemme toch.. :-)

De dag daarna zijn we naar de Warner Bros studio's nen tour gaan doen.. hebben de set van Friends enzo gezien.. wel is plezant.. De dag daarna zijn we naar Huntington beach geweest en hebben daar een tourke over den dijk gedaan met nen beach cruiser.. ook heel fijn, zeker als het 32 graden is..  S avonds nog een concertje meegepikt in een lokale café.. Ook weer de moeite..

De muziek is hier (vind ik) toch nog een trapke hoger dan in den Belgique.. Als ge hier nie goe zijt komde gewoon niet aan den bak.. Zelfs da covergroepke da we gezien hebben in Huntington waren alle3 stuk voor stuk beestig goeie muzikanten, mooi om te zien.. maar wij waren dan ook de enigste dat aan't kijken waren.. Zet die gasten in België op een podium en t is feest.. Hier in Amerika zijn het "beginners".. raar..

Dat weekend zijn we dan ook naar het Joshua Tree National Park gereden.. Ik wou er de studio van de QOTSA gaan bezoeken (Rancho De La Luna, waar ook de Desert Sessions en meerdere Kuyss - cd's zijn opgenomen) maar dat hebben we niet gevonden.. Sorry Lot, geen Josh Homme gespot.. We cool om te weten dat daar "all the magic" is gebeurd om verschillende Queens of the Stone Age clips en CD's op te nemen.. Er hangt daar iets in de lucht .. zonder twijfel.   Na onze tevergeefse zoektocht naar de Studio (en voor Lot Josh Homme) te vinden zijn we naar het Joshua tree Music Festival gegaan.. Geweldige muziek.. damn.. ne mix tussen Bob Dylan, Nina Simone, George Clinton, Lou Reed, Johnny Cash enz.. En weer mega goeie muzikanten.. check de website en check de bands die er zaterdag speelde .. kiekevel van de eerste tot de laatste moment.. zalig.. daarvoor ben ik naar hier gekomen!

Enkele dagen later zijn we in Santa Barbara beland.. veel "bums" en een rare sfeer.. San wou er meteen weg.. We hebben er toch nog een filmpje meegepikt in de cinema: The Town.. GA DAAR NIET NAAR TOE!  Ben "Aflek' suckt van den eerste tot de laatste second .. zo erg dat ik er den diarree van kreeg en we dachten: is het nu ne slapstick comedy of nen actiefilm.. Ook zeer spijtig dat die acteur van de Hurt Locker er in meedeed (??) Dieje zn carriere is nu ook nar de zak. Na die film hadden we dus reden genoeg om te vertrekken uit Santa kust mijn klt.. Barbara.. richting Pismo Beach... rare naam met vooral "inlands" mooie natuur en aan de kust VEEL MIST.. heel tof als ge naast de kustlijn op nen bergwand 80km. moet rijden..pff..  We hebben nog een nachtje geslapen in een State Park (naam weet ik niet meer, veel wildlife gezien.. Lot, vertel hier anders wat over.. :-) : .......... )

Richting kust zijn we s avonds nog op een lokaal groepje overjaarse muzikanten gebotst waarvan de zanger precies meer voor de jongens was (gay dus) en de bassist verdacht veel op 'Bart van Anja Vanderoye' trok .. :-)  Ze speelde wel de pannen van 't dak.. alleen covers maar dan de goeie: Rolling Stones, The Ramones..enz.. Grappig om jong en oud volledig loos te zien gaan.. (inclusief nen bompa van 75 mét cowboyhoed + margharita in zn hand)..

Ergens daartussen ligt er ook een bekende wijnroute...waarbij uiteraard ook ne "wine tasting tour" hoorde.. Voor 10 dollar 10 verschillende wijnen proeven.. Nice!

Dus nu zitten we in Monterey waar vroeger een bekend festival was en nu jaarlijks nog steeds een jazz festival doorgaat ergens in September.. Dat hebben we gemist maar gisteren zijn we wel naar een foto-tentoonstelling gegaan van de geschiedenis van het Monterey rock Festival.. dat ergens in de jaren 60 plaatsvond.. Foto's van Janis Joplin, Crosby Stills & Nash, The Who, Jimi Hendrixs..
De zus van Stephen Stills was daar trouwes ook.. ze had nog een paar fijne backstage verhalen bij dus da was weer een mooi meegenomen..

Sebiet vlammen we richting Santa Cruz waar we een bekend surf-museum gaan bezoeken en vervolgens rijden we door naar San Fransisco.. Ik ga voor de bloem in mn haar.. net zoals scott mckenzie :-) (niet echt zè.. maar ik wou het gewoon effe zeggen)

In San Fransisco gaan we ook eens proberen te bellen naar het thuisfront want dat is niet vanzelfsprekend.. Onze gsm laat al geen international calls toe en als het hier dag is, is het in België nacht.. dus ja.. Maar het gaat goed met ons, ook met San :-)

XX
wim, lot & San

nog wat foto's !

overabundance USA

Overvloed aan eten, natuur, ruimte (in schril contrast met de steden), superconvenience stores (wal-mart, wallgreens, sears, …) waarin je je gps nodig hebt en de reil until infinity cola's. Drive ins voor koffie, Drive ins voor medicijnen, …. 24 op 7 !!  Als je Amerika zou moeten beschrijven in 1 woord, dan is het wel dit: OVERVLOED. Ik ben Europees'er/ Belgisch'er/ Vlaamser dan ik zelf veronderstelde, ik snak letterlijk naar kleine porties, korte rij-afstanden en een behoefte die niet onmiddellijk bevredigd wordt. Het is hier zeer makkelijk om iets direct te krijgen, kopen, eten of te zien. Zo wou Lot bijvoorbeeld een beer zien, wel, ik heb er 2 gezien.. :-) Danny, ik heb de Grizzlie spijtig genoeg enkel door een telescopisch oog mogen bekijken, maar de zwarte hebben we vastgelegd op foto!

Mer swat, klagen doen we niet, want het is en blijft de bakermat van de jeans :-) -> 34 dollar voor ne Levi's!

Na Grand Teton zijn we richting Idaho Falls gereden, een winderig en conservatief stadje in het midden van Idaho. De bedoeling was de Craters of the Moon te gaan beloeren, maar al snel bleek dat we deze kraters ook op onze zuiderlijke route tegenkwamen. Slapen deden we op de Shady Rest Camping, gezien we na de wilderniscampings echt nood hadden aan een douche. De naam 'Shady' bleek niet gelogen te zijn: Wim heeft er bloedvlekken - in ware Psycho stijl- ontdekt op het douchegordijn. Waarschijnlijk - of is het hopelijk? :-) - was het geen bloed maar het denkbeeldige mes in de schaduw bleef maar in onze gedachten ronddraaien. Qua "Douchen en niets aanraken met uw lijf-Kunst" heb ik me wel weer kunnen verbeteren. Dan liever in uw bloot gat in een meer springen. 

In Pocatello zijn we even een airco-en-wifi-voorzienende koffieshop ingevlucht wegens de…..hitte! Echt, het is eind september, en wij lopen hier met bezwete okselranden en bilspleten met het ohzo zalige geluid van flipflops op de stoepjes. In Ogden (zo'n 200km verderop) was het die dag "Harvest Moon-fest" en dat bleek een welkome afwisseling te zijn. Zatte Amerikanen in midlifecrisis (je ziet de leren handschoenen spijtig genoeg niet van de vent) met veel te grote bierbekers en echte countrymuziek van Lukas Nelson (http://www.youtube.com/watch?v=ih8LMK1MCj4&feature=related ). Allen daarheen! :-) Maar wij waren ohzoblij om nog eens een concert van dichtbij mee te maken, al was het echte redneck-country-tralala. 

Salt Lake City blijkt een stad met een dorpsgevoel te zijn;  4-rijen brede avenues, bijna geen verkeer en iedereen loopt er vrij rustig bij. Al snel leerden we dat de stad rondom de Temple Square is opgebouwd: één van 's werelds grootste Mormoonse nederzettingen. Van onze camping konden we een gratis rit naar deze square, maar ze vergaten erbij te vertellen dat je op God's rooster werd gelegd. Er kwamen lang onderdrukte ervaringen van Nieuw-Zeeland naar boven (slapen op de parking van een predikster is echt geen goed idee als je dergelijke bekeringsgesprekken uit de weg wil gaan) en het komt telkens op hetzelfde neer: het beslissingsrecht van jouw leven en de keuzes die je maakt in de handen van iemand anders leggen. Ik ga liever af op mijn eigen buikgevoel en op wat de natuur me zegt, vertelt en laat zien. Ze hadden al snel door dat wij die-hard atheïsten zijn :-) We zijn iets langer blijven plakken in Salt Lake, omdat Band of Horses op 28 sept. er speelde in The Venue. (Maries, ze waren zelfs nog beter als in de Botanique, in februari komen ze opnieuw naar BXL, ga ik lekker de front row groupie uithangen :-). Voor het concert zijn we nog even gepasseerd langs The Salt Lake (dat ongelooflijk stonk) en de grootste manmade kopermijn in de wereld (Bingham Coppermine). Deze is zelfs vanuit de ruimte te zien.. Ze hebben eventjes een hele berg uitgegraven, daar komt het op neer.. Enkele uren later stonden we aan te schuiven voor het concert. We werden met militaristische precisie naar binnen geleid; mannen en vrouwen apart, "id" klaar om te tonen. Binnen was de ruimte opgedeeld in 2 gedeeltes; eentje voor de +21'ers en eentje voor de 'jeugd'. Ze konden door de tralies kijken naar diegenen die zich met volle 2liter kannen zat aan het zuipen waren. Dan toch maar het Belgische systeem. Hypocriet is hier het juiste woord. Ik moet wel zeggen dat je hier ongelooflijk snel aan de praat geraakt met mensen en de gesprekken die we hier hebben gehad zijn niet zo oppervlakkig als we verwacht hadden.(vooroordelen zitten dieper dan je denkt) Ik weet nu al veel meer over het verlofsysteem van de Amerikanen en hoe het hier geregeld is als je een kind krijgt. (krijgt maar 1m verlof en that's it. En zo is het ONMOGELIJK om 3maanden zoals ons rond te trekken. Geen enkele werkgever keurt dat hier goed. Dus danku Natuurpunt en VOKA. Zij krijgen tenminste immer gemotiveerde werknemers terug! Het concert was kiekenvel van de eerste tot de laatste minuut. We plannen de komende weken dit nog veel meer te doen. 

Nu neemt mijn hubby het over om even over Zion, Grand Canyon National Park ende City van Verderf: Las Vegas te schrijven. En we hebben zelfs de grootste trouwdrang weerstaan en zijn niet getrouwd als Marilyn en Elvis. :-) 

(wim) Nee, we zijn NIET getrouwd in Las Vegas!     Ook al was de drang (redelijk) groot om me in een Elvispak te steken…. of al trouwend uit een vliegtuig (met parachute) te springen.. Amerikanen zijn zot, laat ons dat stellen.. Alles wat niet kan, kan voor die pipo's wel…. en als het niet kan is het een uitdaging om zo'n project uit de grond te stampen.  (als ge weet dat ze hier in de supermarkt zelfs goudvissen verkopen weette genoeg..) In Las vegas hebben ze niet alleen Venetië (met de bootjes) nagebouwd, ze hebben ook gewoon de Eiffeltoren gekopieerd en een piramide nagebouwd.  No stress, den Amerikaan denkt niet maar doet.  

Ook in het gokken..  De "gezichtsloze gezichten" achter de 'slots' (gokmachines) spraken boekdelen.  (vooral de bomma's..)  Ze kappen, of lievergezegd laten zich volkappen achter de goktafel en zitten dan met nen dwaze blik tussen den tsjingelstjangel op knopjes te drukken.  Luna Park x 235345… Een goed ontbijt moet dan ook in de gokstad: champagne met koffie.. een ideale combinatie :-)  en dat voor geen 8 euro de man (buffet met alles ECHT alles er op en eraan…) Na onze zak te hebben volgeladen met muffins en bananen zijn we dan toch maar gevlucht uit de Sin City.. richting Hoover Dam(n?).. Eén ding waren we vergeten; het was zondag en zondag reed precies heel Nevada naar dieën Dam.. (file van zo'n dikke 10 km..  of zo'n 6 miles om effe te stoeffen :-))  Dan zijn we maar naar een music en arts festival gegaan in Boulder City.  Een aangename verassing moet ik zeggen.. Chill mensen, geen stress, geen drukte maar een rustgevende sfeer hing in de lucht, ideaal om de drukte te ontsnappen (de file bedoel ik)..  Daarna hebben we nog geprobeerd naar de Hoover Dam te geraken maar aangezien het donker werd en de bergwegen niet verlicht waren zaten we alle2 met een klein ei en zijn we toch maar gewoon naar ons camping gereden.  Oh ja, we hebben daarna nog een bezoekje gebracht aan de Las Vegas Hard Rock Café.. Show!! Ik vond het de moeite, inclusief mijnen 10inch hamburger met frieten! :-)  Veel artifacts (prularia) van verschillende muzikanten gezien inclusief de bass van diejen van Blind Melon, de gitaar van Kurt Koppijn, euh sorry Cobain, de drums van Keith Moon van The Who, drums van Tommy Lee, een danspakske van Britney Spears en Christina Aguilaira, de gitaar van Dave Navarro (inclusief zijn schminkdoos :-)), een gitaar van Elvis, Jimmy Hendrickx, een gesigneerde gitaar van Johnny Cash.. Oh ja, weydz was in de wolkjes .. Noemt neen (bekende) Amerikaanse muzikant.. awel ze hadden er ne string of een gitaar van :-)  Na Las Vegas zijn we (geconstipeerd) doorgereden naar Los Angeles waar we nu zitten… Morgen gaan we een vriendin ophalen die ons 2 weken komt vergezellen!  Ah ja, ik moest nog iets zeggen van de Grand Canyon en Zion National Park.. Mooi.. zeer mooi.. euhm… kijk anders naar de foto's.. ik ga nu een pintje drinken.. (een mexicaans welteverstaan: Dos…Cervesas por Favor).. Wat is het hier toch met die Mexicanen??  3 vierde van de bevolking is hier taco-styly.. Hallo, waar zijn de Amerikanos? K begin ze al te missen :-)

yellowstone!!

Ik moet me nu even inhouden(denk aan een klein meisje in de rij aan de kassa) om niet dadelijk te beginnen ratelen over Yellowstone National Park en hoe mijn zoogdierenteller daar op hol sloeg als een losgelagen koekoeksklok. 

Maar eerst.. Seattle! We dachten dat Vancouver ons menig menselijke expressies had voorgeschoteld maar dat was nog niets vergeleken met Seattle… Geen enkele mens is 'modaal'.. de oudjes stralen een vrijgevochtenheid uit die je niet snel in België (of moet ik al Vlaanderen zeggen :-) terugvindt, de zatlappen zijn overal en op elke hoek staat iemand die zijn/haar mening wil verkondigen aan de toevallige voorbijganger. Als je denkt dat de Europeaan individualistisch is.. hier heerst het gevoel van de "sky is the limit". Na 2 nachtjes motellen kwam Fred, onze persoonlijke chauffeur en chronisch paffer, ons ophalen om naar Grayland te trekken, waar we onze camper moesten ophalen bij Ewalt Rindlisbacher, een geëmigreerde Zwitser met een rare tongval en Amerikaanse pens. De camper is oud, het is even aanpassen, maar om the goodluckspirits gunstig te stemmen, hebben we hem/haar officieel 'Fritz' gedoopt. Eens zien of deze Zwitserse furie het 2maanden uithoudt met ons. 

In Grayland ging de voet op de gaspedaal (maar daar bleef het ook bij, Fritz heeft geen GTI-injectie) richting Twin Peaks (oftewel North Bend/Snoqualmie in het echte leven zonder verbeelding). In ons filmisch geheugen troffen we Agent Cooper met een cherry pie in de Diner"R"Us, dronken we een sherry met Audrey die tongknoopjes legde in een kersenstokje en hoopten we ergens dat die bilspiervernauwende Indiaan ons pad kruistte…. maar het is bij de cherry pie gebleven. Hoewel de regio echt wel de Twin-Peaks-sfeer uitademt, blijkt de verbeelding soms mooier dan het echte leven.

De dagen erna hebben we kilometers en vooral veel gasoline gevreten. Fritz is een alcoholicus als het op gasoline aankomt en zal ons berooid achterlaten (wat wil je met een V8-motor van '96?). In het gezellige Moscow heeft Wim een ultragrave, groepie-absorberende Esteban (Cadillac) op de kop kunnen tikken, wat resulteert in een constante akoestische gitaarruis in mijn oren. 

Bozeman was onze stop voor Yellowstone National Park. Dit pittoresk stadje met de vele studenten die er leven, straalde veel pit, muziek en cultuur uit. We hadden er langer kunnen blijven.. maar de roep van Yellowstone was te sterk. Via Gardiner (North Entrance) hebben we onze pass gekocht voor de komende nat.parken en na een wervelend enthousiaste uitleg van een ranger (laat me nu even toe om over mensen te vertellen die het 'vuur' nog niet hebben kwijtgeraakt. Je kent het wel, mensen waar je mee babbelt en die hun enthousiasme, kennis, ervaring, kiekenvel kunnen overbrengen. Wel, dit was er zo eentje. Hij kon met zo veel vreugd spreken over de geherintroduceerde wolven in Yellowstone, het spijtig overlijden van een bezoeker in juli (door een grizzly maar eigenlijk door een onnozele fotograaf die lokprooien had uitgelegd om een mooie foto te nemen. DIe mens heeft een dood op zijn geweten), de vele bizons, moose's, elk's etcetera, etcetera. Ik voelde het kleine meisje in me op en neer huppelen en drong Wim er zonder woorden op aan om zo snel naar de ingang te rijden.) 

Mannekes, nu moet ik dus aan Yellowstone beginnen (terwijl ik er eigenlijk nog in zit, zitten nu tussen YS en Grand Teton NP). Onze eerste avond kregen we al bizons voorgeschoteld met een moose-je als dessert. Hier en daar hebben we nog wat Pronghorns en een Osprey gezien, maar ik moet eerst uitpluizen welke dat nu juist zijn. Slapen deden we aan de noordoost-kant van het park (Pebble Creek, 12 dollar, geen voorzieningen, maar ohzo graaf). Met sunset zijn we er op uitgetrokken en hebben we onze eerste wolf-buik gezien door de lens van een Swarovski (mijn Decathlon verrenkijkertje vervalt in het niets bij de lenskes die ze hier hebben :-). GRAAF!!

De volgende ochtend om 6u30 opgestaan (beestjes zijn het meest actief bij sunrise en sunset) en nog voor 13u hadden we wolven, bizons, geiten, zwarte beer, een grizzlie, een moose en een coyote gezien. Dit is een ervaring die ik op mijn sterfbed voor de geest zal halen. Het geeft zo'n goed- juist- gevoel om die beesten in hun eigen leefomgeving te zien lopen, jagen, grazen waar en hoe ze willen, en dat maakt de ervaring net zo buitengewoon. Trouwens, die zwarte beer hebben we van de zijkant van de weg gezien. Te mooi voor woorden, dus klik op het veelzeggende beeld :-)

Morgen doen we Grand Teton NP. Diegenen die Wim een beetje kennen, weten dat ik al ben getrakteerd op een 20-tal grapjes over Grand 'Thieton'… ik zal deze jullie besparen :-)  

L&W

x

Nieuwe crimitrends: skimming!

Skimming is een diefstaltechniek die bij ons meer en meer voorkomt. Het principe is eenvoudig: een leestoestel met magneetstrook kopieert de gegevens van je bankkaart terwijl je die ergens gebruikt. Hiermee kan de kaart gekopieerd worden. De crimineel gebruikt een tweede list om je pincode in bezit te krijgen zonder dat je dit merkt… en zodat je dus ook de kaart niet laat blokkeren. De banken zijn gevoelig voor dit fenomeen en ontwikkelen antiskimming technologie. Het beste wapen blijft niettemin alertheid: als je zelf een oogje in het zeil houdt kan een geldautomaat waarmee geknoeid is snel worden opgemerkt.

En nu weten wat die antiskimming -zogezegde- technologie inhoudt.. voor een paar uur konden we hier in Seattle geen geld afhalen met maestro, terwijl we morgen onze camper cash moeten betalen. Maar dat wisten we natuurlijk niet, dus we hebben een tour van alle ATM's, banken, currency exchange toestellen geprobeerd, maar nada.. Met als gevolg dat we hier om 1u 's nachts naar onze banken moesten bellen voor meer uitleg.. GEZELLIG als je in een motel zit aan de airport!

We hebben dit als antwoord gekregen:

ATOS, de organisatie die de kaarten verdeelt (wereldwijd) heeft gedurende een beperkte periode (dat kan 1 uur, 2 uur of wat langer zijn) de netwerken met USA afgesloten. Zij doen dit bij een vermoeden van fraude. 

Daarom dat jij en je vriendin (en waarschijnlijk nog miljoenen andere mensen) TIJDELIJK niet aan geld kunnen. 

Probeert u het dus even opnieuw , het zou terug moeten werken.

U bent bij deze gewaarschuwd!

ps: juist mijn zusje nog gehoord, was zeer 'leuk' om even 'een niet Amerikoanse stiém te horjen'! 

ps2: excuses aan pa Weyts, de credits waren nog juist genoeg om te zeggen dat alles ok met ons is :-)