Na 4 dagen eenzame opsluiting in het "music - sci/fi experience museum" in Seattle (geschiedenis van Gibson, Fender, Gretsch, .., Jimmy Hendrickx, opnamestudio's, instrumenten inclusief uitleg, het ontstaan van grunge, geschiedenis van science fiction, Battlestar Gallactica exhibit, ..) zijn we met een verwachtvol hart vertrokken naar Memphis, Tennessee. 4u vliegen, een taxirit en een crappy hotel later waren we in thé very heart of Soulsville USA.
Nu moet ik nog wel even wat details geven over dat crappy hotel (Super 8 East Memphis, mooi voorbij rijden als je hier ooit bent) bleek een hotel/motel/oord van verderf te zijn. Alle elementen waren er: zeer dunne muren, een kamer waar Mr.Proper een neurotische aanval zou krijgen, een buur die een telefooncentrale op zichzelf was van 1 AM tot 7AM, schaars geklede vrouwen, moet ik nog doorgaan? Via Tripadvisor zijn we de volgende dag uitgekomen bij Rodeway Inn, niet zo ver van Beale Street of het epicentrum van Memphis. Voor 20 bucks meer hebben we een kamer waar je 30 seconden nodig hebt om van begin naar eind te lopen en waar -thank god- Mr.Proper regelmatig op bezoek komt.
De eerste dag hebben we even onze mini jetlag (het is hier 2u later) en de kortste nachtslaap ooit moeten verwerken. We zijn nog even de auto ingesprongen voor een autosafari, maar wat is dit wederom een enorm verschil met wat we totnutoe gezien hebben. Als je de term 'gritty' kent, dan is dit zeker van toepassing op Memphis. Verpauperde buurten, huizen met ijzeren omheining, scholen die je verkeerd interpreteert als gevangenissen en de echte neighbourhood watch. Een bijkomend verschijnsel is dat we daardoor een duurdere autoverzekering moeten nemen omdat blijkt dat maar liefst 70% hier zonder verzekering rondrijdt. Weetje: Vitaya-kijkers kennen Memphis van de 'eerste 48u', waar er telkens een moord opgelost wordt. Spanning verzekerd.
Daartegenover staat de rijke muziekgeschiedenis van de streek: Sun Studio's waar Johnny Cash, Roy Orbison, Jerry Lee Lewis, Howlin' Wolf…, vele nummers hebben opgenomen. De meesten kennen deze studio van de beruchtste vetkuif ter wereld. Als jonge gast is Elvis blijven 'zagen' tot ie een jamsessie aangeboden kreeg door Sam Philips, de eigenaar. Maar die zag niets in deze hillbillyboy. Op het einde van de sessie werd Elvis zo zenuwachtig dat hij spontaan met de welbekende heupen begon te zwieren en een versnelde 'That's allright' begon te zingen. De rest is geschiedenis…2de weetje: op een avond waren Jerry Lee Lewis, Johnny Cash, Elvis en Carl Perkins allen tezamen in de Sun studio. Ze hebben samen gejamd en deze jamsessie is pas in 2003 uitgegeven omdat Elvis reeds bij RCA geboekt stond. Luister zeker es naar wat The Million Dollar Quartet die avond heeft voortgebracht.
Amper een paar km van de Sun Studio's was het walhalla van de zwarte soul-muziek gevestigd; Stax Records. Zelfs op de parking word je al getrakteerd op een vettige Al Green-beat. Samen met Booker T & thé MG's stampte Jim Stewart (samen met zijn zus) een platenlabel uit de grond. Of je nu blank of zwart was, het moment dat je door de deur van Stax stapte, was kleur geen 'issue' meer, wél hun 'sound'! Stax heeft fantastische artiesten aan de wereld voorgesteld: the Staple Singers, Sam & Dave, Rufus Thomas, Booker T & MG's, Carla Thomas en -mijn persoonlijke held- Otis Redding.
Aan deze belangrijke mengelmoes van muziek en ideeën kwam er na 4 april 1968 een einde. Weer enkele km's verder kreeg Martin Luther King een paar kogels door het lijf, net voor de deur van het Lorraine Motel. Daarna veranderde alles. Anno 2010 is er heel wat verbeterd, maar als je door de buurten in Memphis rijdt, zie je dat er nog steeds zware problemen zijn..
Diezelfde dag zijn we - nog steeds in een muzikale roes- naar de Gibson fabriek getrokken (kenners: daar maken ze de hollow- en de semi-hollow-guitars -> ES types). Buiten 1 machine wordt alles met de hand bewerkt en duurt het een maand om 1 gitaar te maken. Daar hangt natuurlijk ook een prijskaartje aan vast: de gitaren rangeren hier van 2000 tot 5000 dollar…
's Avonds was het tijd voor thé real deal. Rum Boogie Café op Beale Street was onze eerste stop en - hoewel het allemaal bleekscheten waren- was de muziek zeer te pruimen. We zijn erna een ander café ingevlogen en hier werden we getrakteerd op nog 'vettigere' blues. Ze zeggen dat zwarten meer gevoel in hun instrument/muziek stoppen en dit was het schoolvoorbeeld. Het lijkt wel alsof die mannen met hun instrument uit de baarmoeder komen.. straf.
Na Graceland bleef er maar 1 'nadruk' achter : Elvis had geen smaak. (wim zegt: mwa, ik vond van wel, a boy's dream!!)
Flashy zetels en muren werden afgewisseld met groene tapijten op de grond én op het plafond.. Een kamer vol spiegels en knalgeel en - blauw, geen idee wat die man dacht bij het inrichten van zijn huis.. Elvis was ook een gever.. hij gaf regelmatig zijn auto's weg, gaf geld aan mensen die hun schulden niet konden afbetalen en gaf, gaf en gaf. Dat willen ze je hier echt wel inprinten. Ik denk dat ie ook wel veel gaf aan veel vrouwen :-) Ik blijf desalniettemin serieus op mijn honger zitten. We krijgen een verhaal te horen van een man die net niet heilig verklaard wordt, maar er zijn zovele zaken die weggemoffeld worden: zijn verslaving aan medicatie, de rol van de Colonel (manager die eigenlijk uit Breda NL gevlucht was en mede verantwoordelijk is voor Elvis zijn verslaving), zijn scheiding met Priscilla Ann, hoe uitsporig de (media-)aandacht wel niet was.. Je hebt snel door dat als je aan Elvis komt, je aan de essentie raakt van een Amerikaan… Geen kwaad woord over de King of Rock 'n Roll dus. Toen we aan de inkom 35 dollar moesten betalen PER persoon en wij da veel vonden zei de bomma achter de kassa:" Well baby, that's Elvis" .. Wij wisten genoeg ;-)
Na Memphis stond de stad van de cowboyboots, honkytonk, hillbillies en countrymuziek op the schedule. Maar gezien bluegrass en country niet echt ons ding was, bleef onze muzikale belevenis bij de obligate honkytonk-bar waar cowboyboots een vereiste waren om binnen te mogen. Wat wel de moeite was, was dat we even in de huid van Johnny Cash en June Carter konden kruipen.. Hun huis in Hendersonville, zo'n 30 min. van Nashville, is in 2003 verkocht aan éne van de Beegees. June en Johnny zijn beide gestorven in 2003.. Johnny stierf amper 4 maand na June.. Aniewayy, het huis is 2 weken voor Barry Gibb erin trok totaal afgebrand.. Je ziet enkel nog wat ruïnes en een prachtig uitzicht op het meer. Het leven was hier goed, zeker als Roy Orbison ook nog eens je buur was (no joke!!) Even verder liggen June en Johnny naast elkaar op het kerkhof, met familieleden en co... Als je meer wil weten over het verhaal van Johnny en June moet zeker eens de DVD 'I Walk the Line' van ons lenen :-)
Om onze laatste dagen nog te vullen hier in de JOE es OF EEI (moat) zijn we nog naar de Country Hall of Fame geweest.. Geen spek voor onze bek, teveel redneck-hillbilly-getrek.. Jihaaw en farmerboys.. Gevlucht uit pikey-town zijn we s avonds dan toch nog op een concertje beland: Kyle Andrews en de Kopecky Family band @ the Cannery Row in Nashville. Weer stuk voor stuk beestig goeie muzikanten, amai mn botten.. Zet die gasten in België op podium en die winnen met hun vingers in hun neus Humo's Rock Rally, man man.. Wat kunnen wij nog veel leren.. Da's toch nog een ander niveau dan in België ze.... Check ZEKER die Kopecky Family eens..
Oh ja.. en dan de reden waarom we in de eerste plaats naar Nashville zijn gekomen.. Niet voor de 4343 muziekwinkels, niet voor de rednecks, niet voor de museums maar voor een concert van Nick Cave en zijn disciples "The Bad Seeds" aka GRINDERMAN te bewonderen.. en inderdaad.. het was effectief "bewonderen"... We waren wel op de hoogte van zijn intense concerten maar man, wat een energie.. en wat zien de Bad Seeds er inderdaad BAAAAAAAD uit!
En toen was het gedaan... na 2 maand en 22 dagen on the road te zijn geweest, veeeeel te hebben gezien, veeeel te hebben gedaan..en vooral voor ne lege portemonnee hebben gezorgd, was / is het tijd om huiswaarts te keren.. Maar dat gebeurt dus blijkbaar niet zonder trek of stoot (of hoe zeggen ze dat?). Normaalgezien zouden we NU in 't vliegtuig vanuit Chicago naar Brussel hebben gezeten maar één of andere storm (lees: tornado, regen, stress en pis) zitten we nu vast in de vlieghaven..... IN CHICAGO!! en er is geen vlucht meer naar huis vandaag! Dus blijven we ne nacht extra ... Niks aan te doen.. Radisson; here we come!
Marina en Ronny
AKA
Wim en Lot (of lievergezegd: lot en wim)
